Dünyada tekstil ekipmanları, kimyasal lif üretimi, makine üretimi, kimyasal madde ve boyar madde üretimi olarak, 4 ana grupta sınıflandırılabilir. Dünyadaki endüstriyelleşmiş pek çok ülke, önce bu alanlarda yatırım yaparak, diğer endüstri dallarına atılıyor.
Geçmişte, ABD ve İngiltere gibi gelişmiş ülkeler, tekstil makineleri üretiminde öncülük yaptıktan sonra, çalışmalarını gelişen şartlar doğrultusunda başka alanlara kaydırdı. Bugün ise İsviçre, Almanya, İtalya, Japonya gibi ülkelerin tekstil makine üretiminde tek başına pazarı elde tuttukları söylenebilir.
Gelişmekte olan ülkeler, pamuk vb. doğal lif, iplik ve tekstil üretimi ile gelişmiş ülke pazarlarını zorlarken, gelişmiş ülkeler kimyasal lif üretimine yönelik faaliyetlerini arttırdılar ve doğal lifli ürünlere alternatif yapay kimyasal lifli ürünlerin üretimine başladılar. Bu geçiş aslında 1945’li yıllardan sonra, savaş sonrası Ar-Ge çalışmalarının patlamasıyla gerçekleşti ve birçok ülkede etkileri görüldü. Naylonun çıkması bunun doğal liflerle kullanılarak dayanıklı ve daha az buruşan kumaş özelliklerinin geliştirilmesi, diğer gelişme alanlarını da açtı. Dünya tekstil üreticilerini bu alanda da yapay lif üreticileri ve doğal lif üreticileri olarak ayırabiliriz. 3’üncü dünya ülkelerini de doğal lif üreticileri olarak karşımıza çıkıyor. Çin, Hindistan ve Türkiye bu ülkelerden birkaçı… Büyük bir pamuk üreticisi olan Türkiye, GAP projesinin hayata geçmesiyle çok daha fazla üretim yapabilecek. Ancak bu ürünlerin tekstil ürününe dönüşmesinde kimi zorluklarla karşılaşılabilir.
Türk tekstil endüstrisi makine, kimyasal malzeme ve boyalar açısından dışarıya bağımlı bir durumda. Boya konusunda hakim olan ülkelerin yanına (İsviçre, Almanya, İngiltere) son yıllarda Doğu Asya’dan katılımlar olduğu görülüyor. Bunlardan biri Çin, diğeri ise yine büyük bir pamuk üreticisi olan Hindistan. Bu ülke, birkaç yıl önce yaptığı atılımla boya sektörüne de girdi. Ancak, endüstrisi gelişmiş ülkeler, pazarı başka bir ülkeye kaptırmamak için tarife dışı engeller koydular. Hindistan’da üretilen boyaların kanser yapıcı etkileri olduğu öne sürüldü ve bu boyalarla üretilen kumaşların ülkelere girmesi yasaklandı.
Dolayısıyla, gerek yurtdışından sağlanan maddelerin kontrolü, gerek Hindistan gibi yeni bir teknoloji alanına girilmesinin gerekliliği yanında, Türkiye’nin, bu alanlarda belli standartları sağlaması ve engelleri aşması gerekiyor. Bu ise, ekolojik üretim ve kontrol sistemleriyle sağlanabilir. Bunları sağlamak için de, tıp, genetik gibi başka alanlarla da çalışmalar yapılması ve kuruluşlar arasında koordinasyon sağlanması gerekiyor. Ekolojik üretimin başka bir yönü de doğal kaynaklar olarak karşımıza çıkıyor. Tekstil, her ne kadar kimyasal maddeler açısından gelişmişse de, çevrenin önemli olduğu, doğal kaynak girdili bir endüstri olarak çalışıyor. Bu nedenle üretimde ülke girdi çıktısı göz önünde bulundurulurken, çevre girdi ve çıktısı da önemle izlenmeli.
Ancak bu verilerle değerlendirme yaparken, dünyada ve onun etkisiyle Türkiye’de son dönemde yaşanan ekonomik krizin yansımalarını taşımadığını da hesaba katmak gerekiyor.
Geçmişte, ABD ve İngiltere gibi gelişmiş ülkeler, tekstil makineleri üretiminde öncülük yaptıktan sonra, çalışmalarını gelişen şartlar doğrultusunda başka alanlara kaydırdı. Bugün ise İsviçre, Almanya, İtalya, Japonya gibi ülkelerin tekstil makine üretiminde tek başına pazarı elde tuttukları söylenebilir.
Gelişmekte olan ülkeler, pamuk vb. doğal lif, iplik ve tekstil üretimi ile gelişmiş ülke pazarlarını zorlarken, gelişmiş ülkeler kimyasal lif üretimine yönelik faaliyetlerini arttırdılar ve doğal lifli ürünlere alternatif yapay kimyasal lifli ürünlerin üretimine başladılar. Bu geçiş aslında 1945’li yıllardan sonra, savaş sonrası Ar-Ge çalışmalarının patlamasıyla gerçekleşti ve birçok ülkede etkileri görüldü. Naylonun çıkması bunun doğal liflerle kullanılarak dayanıklı ve daha az buruşan kumaş özelliklerinin geliştirilmesi, diğer gelişme alanlarını da açtı. Dünya tekstil üreticilerini bu alanda da yapay lif üreticileri ve doğal lif üreticileri olarak ayırabiliriz. 3’üncü dünya ülkelerini de doğal lif üreticileri olarak karşımıza çıkıyor. Çin, Hindistan ve Türkiye bu ülkelerden birkaçı… Büyük bir pamuk üreticisi olan Türkiye, GAP projesinin hayata geçmesiyle çok daha fazla üretim yapabilecek. Ancak bu ürünlerin tekstil ürününe dönüşmesinde kimi zorluklarla karşılaşılabilir.
Türk tekstil endüstrisi makine, kimyasal malzeme ve boyalar açısından dışarıya bağımlı bir durumda. Boya konusunda hakim olan ülkelerin yanına (İsviçre, Almanya, İngiltere) son yıllarda Doğu Asya’dan katılımlar olduğu görülüyor. Bunlardan biri Çin, diğeri ise yine büyük bir pamuk üreticisi olan Hindistan. Bu ülke, birkaç yıl önce yaptığı atılımla boya sektörüne de girdi. Ancak, endüstrisi gelişmiş ülkeler, pazarı başka bir ülkeye kaptırmamak için tarife dışı engeller koydular. Hindistan’da üretilen boyaların kanser yapıcı etkileri olduğu öne sürüldü ve bu boyalarla üretilen kumaşların ülkelere girmesi yasaklandı.
Dolayısıyla, gerek yurtdışından sağlanan maddelerin kontrolü, gerek Hindistan gibi yeni bir teknoloji alanına girilmesinin gerekliliği yanında, Türkiye’nin, bu alanlarda belli standartları sağlaması ve engelleri aşması gerekiyor. Bu ise, ekolojik üretim ve kontrol sistemleriyle sağlanabilir. Bunları sağlamak için de, tıp, genetik gibi başka alanlarla da çalışmalar yapılması ve kuruluşlar arasında koordinasyon sağlanması gerekiyor. Ekolojik üretimin başka bir yönü de doğal kaynaklar olarak karşımıza çıkıyor. Tekstil, her ne kadar kimyasal maddeler açısından gelişmişse de, çevrenin önemli olduğu, doğal kaynak girdili bir endüstri olarak çalışıyor. Bu nedenle üretimde ülke girdi çıktısı göz önünde bulundurulurken, çevre girdi ve çıktısı da önemle izlenmeli.
Ancak bu verilerle değerlendirme yaparken, dünyada ve onun etkisiyle Türkiye’de son dönemde yaşanan ekonomik krizin yansımalarını taşımadığını da hesaba katmak gerekiyor.
